Η τροφή που χρειάζομαι για να μεγαλώσω

ένας μεγάλος ανάλογα με το αν είμαι αγόρι ή κορίτσι και άλλα ρούχα αγοράζει. Και αλλιώς με φαντάζεται!! Αλλά αυτήν την απορία την λύνει συνήθως ο γιατρός πολύ καιρό πριν γεννηθώ.

Η μαμά μου και ο μπαμπάς μου με αγαπούσαν από τότε που έμαθαν ότι ήμουν στην κοιλιά της μαμάς. Και από τότε άρχισαν να νοιάζονται για μένα και να με φροντίζουν! Η μαμά φρόντιζε να μην αγχώνεται, να έχει καλή διάθεση, να μιλάει με ήρεμη φωνή για να μην ταράζομαι μέσα στην κοιλίτσα της, να τρώει φαγητά που θα την έκαναν δυνατή για να έχει να δώσει δύναμη και σε μένα που ήμουν μέσα στην κοιλίτσα της. Με λίγα λόγια, παρ’όλο που δεν μπορούσα να κρατήσω πιρούνι ή κουτάλι, έτρωγα από το φαγητό που έτρωγε η μαμά μου! Φοβερό κόλπο, έ; Δεν μπορούσα, βέβαια, ούτε να μασήσω ακόμη. Τι γινόταν λοιπόν; Το φαγητό (το λένε και «τροφή»), περνούσε από το στομάχι της μαμάς και όλα του τα θρεπτικά συστατικά, αυτά δηλαδή που σε βοηθούν να μεγαλώσεις και να είσαι γερός, περνούσαν από τον ομφάλιο λώρο (τι λέξη κι αυτή, έ;), κάτι σαν τον αναπνευστήρα της μάσκας που φοράμε όταν κάνουμε βουτιές στην θάλασσα, και έφταναν σε μένα!

Φοβερό κόλπο να τρως μέσα από κάποιον άλλο άνθρωπο, δηλαδή την μαμά, χωρίς να τρως εσύ ο ίδιος, έ; Ακόμη και όταν δεν έχεις δόντια να μασήσεις! Τελικά, απ’ ότι φαίνεται, μπορεί να φάει κανείς και χωρίς δόντια. Κι όχι μόνον αυτό! Μπορεί να φάει κανείς φαγητό, δηλαδή «τροφή», χωρίς αυτή η τροφή να είναι στέρεη, όπως το κρέας ή το ψάρι….. στην κοιλιά της μαμάς δεν έτρωγα κρέας ή ψάρι ακόμη κι αν η μαμά έτρωγε κρέας ή ψάρι. Σε μένα έφταναν τα θρεπτικά συστατικά της τροφής, δηλαδή οι ουσίες που έκρυβαν μέσα τους το κρέας και το ψάρι. Κι αυτές οι ουσίες, όταν ήμουν μέσα στην κοιλίτσα της μαμάς, έφταναν σε μένα σε υγρή μορφή.

Όταν γεννήθηκα, όλοι με φώναζαν «μωρό». Όταν ήθελα να φάω έκλαιγα γιατί δεν ήξερα να το πω με λόγια. Και η τροφή που μου έδινε η μαμά ήταν σε υγρή μορφή! Το γάλα! Το έτρωγα, ή το έπινα, από το στήθος της μαμάς (αυτό λέγεται «θηλασμός») ή από το μπιμπερό. Όταν το έπινα από το μπιμπερό μπορεί και να μου το έδινε ο μπαμπάς ή η γιαγιά ή η θεία ή κάποιος άλλος ενήλικας που με φρόντιζε. Η πρώτη μου τροφή, λοιπόν, έξω από την κοιλίτσα της μαμάς ήταν υγρή και άσπρη, το γάλα. Δεν χρειαζόμουν ούτε πιρούνι, ούτε κουτάλι για να την φάω αλλά ούτε και δόντια! Όπως όταν ήμουν στην κοιλίτσα της μαμάς!

Όταν η μαμά και ο μπαμπάς μού λένε πώς έπινα το γάλα μου όταν ήμουν μωρό, το πρόσωπό τους φωτίζεται και η φωνή τους γίνεται ακόμη πιο τρυφερή από ό,τι συνήθως.

Αυτό που με εντυπωσιάζει, τώρα που είμαι πιο μεγάλος και καταλαβαίνω περισσότερα πράγματα, είναι ότι οι γονείς μου όταν μου μιλούν για τον θηλασμό ή για το μπιμπερό είναι ότι δεν μιλούν μόνο για το γάλα που έπινα αλλά και για τις υπέροχες αγκαλίτσες που κάναμε!! Βλέπεις, όταν ήμουν μωρό δεν μπορούσα να κρατήσω το κεφαλάκι μου ψηλά ούτε να στηρίξω μόνος μου το σώμα μου. Έπρεπε να στηρίξει κάποιος το σώμα μου για μένα, έπρεπε κάποιος να με κρατήσει για να μην πέσω, έπρεπε κάποιος να καταλάβει ότι πεινάω για να μου δώσει το φαγητό μου, την τροφή μου, το γάλα μου. Κι αυτός ο κάποιος ήταν η μαμά κι ο μπαμπάς. Η μαμά και ο μπαμπάς ήταν που με κρατούσαν αγκαλίτσα όση ώρα έπινα το γάλα μου – και παραπάνω..

Για σκεφτείτε, όλοι εσείς που δεν είστε πια μωρά αλλά πιο μεγάλα παιδιά.. Άμα νιώθετε ότι δεν κάθεστε καλά και ότι μπορεί να πέσετε, αν νιώθετε ότι κάθεστε επάνω σε κάτι σκληρό και μυτερό, εάν δεν έχετε καλή διάθεση, εάν νιώθετε ότι αυτός που σας δίνει το φαγητό βιάζεται πολύ και θέλει να φύγει, μπορείτε να φάτε και να χαρείτε το φαγητό σας ή μήπως τρώτε μηχανικά, χωρίς χαρά;

Παιδιά, νομίζω ότι αν κάποιος νιώθει έτσι, είτε είναι μικρός είτε μεγάλος, δεν το χαίρεται το φαγητό του, δεν του αρέσει το φαγητό του. Συμφωνείτε;

Όταν οι γονείς μου με κρατούσαν αγκαλίτσα για να πιω το γάλα μου, ένιωθα ότι με κρατούσαν στην αγκαλιά τους τρυφερά, χωρίς βιασύνη, απαλά, με αγάπη. Με κοίταγαν στα μάτια και διέκρινα και ένιωθα στα μάτια τους την αγάπη τους για μένα. Μου μιλούσαν και, χωρίς να καταλαβαίνω τι μού λένε, άκουγα στην φωνή τους την φροντίδα τους για μένα και την έγνοια τους. Με κρατούσαν αγκαλιά κι ένιωθα ότι αυτός που με κρατάει και μου δίνει την τροφή μου με γεμίζει, όχι μόνο με γάλα αλλά και με φροντίδα, με έγνοια, με αγάπη, με στοργή, με καλές σκέψεις, με κατανόηση… Έτσι, έμαθα από τότε που ήμουν μωρό ότι το φαγητό, η τροφή, δεν είναι μόνο το να βάλω στο στόμα μου φαγητό και να το καταπιώ. Η τροφή δεν είναι μόνο το φαγητό που παίρνω από το στόμα και γεμίζει το στομάχι μου. Είναι και κάτι άλλο ιδιαίτερα σημαντικό.   

Η τροφή είναι και αυτό που παίρνω από την αγκαλιά της μαμάς και του μπαμπά και γεμίζει την καρδούλα μου και την ψυχούλα μου: η φροντίδα, η στοργή, η έγνοια, η αγάπη, η καλή σκέψη, η κατανόηση… Είμαι σίγουρος ότι όταν λείπει η τροφή που γεμίζει την καρδούλα μου και την ψυχούλα μου, το φαγητό που περνάει από το στόμα μου και πάει στο στομάχι μου δεν αρκεί!! Είναι σαν να μην έχω φάει, κάτι μου λείπει! Κι αυτό το κάτι δεν είναι η τροφή που την μασάω αλλά η τροφή που την νιώθω!

Με λίγα λόγια, το φαγητό δεν είναι μόνο τροφή για το στομάχι.. Είναι και τροφή για σκέψη!

 Το φαγητό είναι και ότι κάποιος φροντίζει να έχουμε φαγητό, είναι ότι κάποιος μας κρατάει στο μυαλό του, σκέφτεται τι να μας μαγειρέψει, σκέφτεται τι πρέπει ν αγοράσει για να το μαγειρέψει, προσπαθεί να κάνει το φαγητό νόστιμο για να μας αρέσει… 

Το φαγητό είναι η σχέση που έχουμε με τους άλλους!

Το φαγητό συνδέεται με την παρουσία άλλων ανθρώπων στην ζωή μας!

Το φαγητό είναι ο τρόπος με τον οποίο φροντίζουμε τον εαυτό μας! Είναι η φροντίδα προς τον εαυτό μας!

Είναι η φροντίδα που προσφέρουμε στο σώμα μας!

Το φαγητό είναι η σχέση που έχουμε με τον εαυτό μας!

Και όλοι ξέρουμε ότι πρέπει να φροντίζουμε και να αγαπάμε τον εαυτό μας – και το σώμα μας!

Συμπέρασμα

Η μαμά και ο μπαμπάς με ταΐζουν με δύο τρόπους: με την τροφή που τρώγεται και γεμίζει το στομαχάκι και με την τροφή που αισθάνεται και γεμίζει την καρδούλα και την ψυχούλα…

Για ακούστε, όμως, κάτι…. η μαμά και ο μπαμπάς έκαναν και άλλα φοβερά κόλπα! Καλά! Είναι φοβεροί τύποι! Να τι έκαναν….

Καθώς μεγάλωνα και μπορούσα να στηρίξω το κεφάλι μου και το σώμα μου, να καθίσω, να πιάσω… άρχισαν, εκτός από το γάλα, να μού δίνουν και κρέμες.. Άσε που είχα βγάλει πια και τα πρώτα μου δόντια!

Έτσι, άρχισα σιγά-σιγά να μαθαίνω να μασάω. Τώρα φαίνεται εύκολο αλλά τότε δεν ήταν.. έπρεπε να μάθω να μασάω!

Αφού συνήθισα την κρέμα άρχισα να νιώθω στο στόμα μου και άλλες γεύσεις! Το φαγητό μου εμπλουτιζόταν! Η μαμά άρχισε να μαγειρεύει λαχανικά, πατάτες, κρέας… Τα έβραζε και τα χτύπαγε στο μίξερ για να γίνουν πιο μαλακά. Έβρισκα και κανένα σκληρό κομματάκι, το μάσαγα και αυτό! Έτσι, έμαθα να μασάω και τις πιο σκληρές τροφές!

Και καθώς μεγάλωνα κι άλλο και έβγαζα περισσότερα δοντάκια και το σώμα μου γινόταν πιο δυνατό κι αυτό, έτρωγα όλο και πιο σκληρές τροφές.

Πάντως,

Αυτό που έμαθα καλά και το έχω συνέχεια στο μυαλό μου είναι ότι φαγητό/τροφή δεν είναι μόνο αυτό που μπαίνει μέσα από το στόμα, μασώντας το ή πίνοντάς το. Τροφή είναι και αυτό που μπαίνει μέσα μου από τον τρόπο με τον οποίο με κοιτούν, από τον τρόπο με τον οποίο μου μιλούν, από τον τρόπο με τον οποίο με φροντίζουν και μαθαίνω να φροντίζω κι εγώ τον εαυτό μου.

 Τροφή είναι οτιδήποτε καλό επιτρέπω να μπαίνει μέσα μου είτε αυτό το μασάω είτε το πίνω είτε το νιώθω.

Αυτό είναι πολύ σημαντικό…

Τώρα που πηγαίνω σχολείο έχω και δικές μου προτιμήσεις πια.. Δηλαδή, τροφές που μού αρέσουν περισσότερο από άλλες. Τώρα δεν φτάνει να μου ετοιμάσει κανείς φαγητό, έχω γνώμη και την λέω. Λέω τι θέλω να φάω! Επιλέγω!

Τι επιλέγω, όμως;

Κάποιες φορές επιλέγω τροφές μόνο και μόνο για να τις μασήσω και να τις καταπιώ χωρίς να σκεφτώ αν οι τροφές αυτές με βοηθούν να μεγαλώσω στο σώμα και στην ψυχή μου. Τι να κάνουμε! Κανείς δεν είναι τέλειος! Ούτε κι εγώ που σας τα λέω αυτά! Όλοι οι άνθρωποι το κάνουμε αυτό μερικές φορές, μικροί και μεγάλοι. Αλλά είναι καλό να το κάνουμε μόνο μερικές φορές! Γιατί όταν το κάνουμε πολλές φορές,   το σώμα μας και η ψυχή μας βαραίνει και δεν έχει όρεξη για τρέξιμο, για μπάσκετ, για ποδόσφαιρο, για κολύμβηση, για περπάτημα, για τένις. Όταν επιλέγουμε τροφές μόνο για να τις μασήσουμε και να τις καταπιούμε τότε παχαίνουμε, κουραζόμαστε εύκολα, χάνουμε την διάθεσή μας για παιχνίδι, βλέπουμε πολλή τηλεόραση και πιστεύουμε ότι η πραγματική ζωή είναι στην τηλεόραση, παίζουμε ηλεκτρονικά παιχνίδια και είμαστε μόνοι μας και κλεισμένοι στον εαυτό μας – γιατί πραγματικό παιχνίδι είναι το παιχνίδι που μας φέρνει ε επαφή με ανθρώπους, όχι το παιχνίδι που μας καθίζει δίπλα σε ανθρώπους χωρίς να έχουμε ουσιαστική επαφή μαζί τους.

Όταν, λοιπόν, επιλέγουμε τι θα φάμε, ας επιλέξουμε κάτι που μας βοηθάει να μεγαλώσουμε στο σώμα και στην ψυχή μας – και κάποια στιγμή θα κάνουμε και την ζαβολιά μας. Ζωή χωρίς ζαβολιά δεν γίνεται. Αλλά και ζωή χωρίς το σωστό δεν γίνεται!

Ας δούμε τώρα ποιες τροφές μας βοηθούν να μεγαλώσουμε στο σώμα και στην ψυχή μας και μας δίνουν δύναμη για να παίξουμε, να μάθουμε, να κάνουμε φίλους και – γιατί όχι – και ζαβολιές!